​قهر بودیم، درحال نماز خواندن بود. نمازش که تمام شد هنوز پشت به اون نشسته بودم… کتاب شعرش رو برداشت و با یه لحن دلنشین شروع کرد به خوندن… ولی من باز هم باهاش قهر بودم!.

کتابو گذاشت کنار… بهم نگاه کرد و گفت: غزل تمام، نمازش تمام… دنیا،مات  سکوت بین من و واژه سکونت کرد!!!  باز هم بهش نگاه نکردم…!

اینبار پرسید: عاشقمی؟؟؟   سکوت کردم…

گفت: “عاشقم گر نیستی لطفی بکن نفرت بورز…    بی تفاوت بودنت هر لحظه آبم میکند”

دوباره با لبخند پرسید: عاشقمـــــی مگه نه؟؟؟؟؟    گفتم: نه!!!!!

گفت:"لبت نه گوید و پیداست می‌گوید دلت آری…    که این سان دشمنی ینی که خیلی دوستم داری…”

زدم زیر خنده… و روبه روش نشستم…  دیگه نتونستم بهش نگم که وجودش چقدر آرامش بخشه…  بهش نگاه کردم و از ته دل گفتم: خداروشکر که هستی…

⁦✍️⁩راوی مرحومه حکمت، همسر شهید عباس بابایی